Na današnji dan prije osam godina preminuo je Zaim Muzaferija, bosanskohercegovački filmski, televizijski i pozorišni glumac, a radio je i kao profesor njemačkog i francuskog jezika



Tokom Drugog svjetskog rata, kao član antifašističkog pokreta, je uhapšen 1942. godine. Nakon oslobođenja počinje se amaterski baviti glumom. Prvu profesionalnu ulogu ostvaruje 1961. godine u filmu Veljka Bulajića Uzavreli grad. Za tu ulogu je dobio specijalnu nagradu na filmskom festivalu u Puli, a na istom festivalu je osvojio i Zlatnu arenu za ulogu u Stanici običnih vozova filmu Nenada Dizdarevića iz 1990. godine.

Kao epizodista i tumač karakternih uloga, igrao je u preko 100 filmskih i televizijskih projekata.

Na festivalu glumačkih ostvarenja u Nišu 1968. godine je nagrađen za uloge u filmovima Praznik (1967) Đorđa Kadijevića i Mali vojnici (1967) Bahrudina Bate Čengića. Sa Batom Čengićem je sarađivao i u TV drami Jagoš i Uglješa, te u filmovima Slike iz života udarnika (1972), Pismo-glava (1983) i Gluvi barut (1990).

Posebno zanimljive glumačke kreacije ostvario je u pozorišnim predstavama na profesionalnim scenama širom Bosne i Hercegovine, kao što su uloge u tri verzije predstave Hasanaginica, Alije Isakovića, Mustafe Nadarevića i Nijaza Alispahića, zatim u predstavi Derviš i smrt, prema romanu Meše Selimovića, u režiji Nijaza Alispahića, te u predstavi Hamdibeg Harisa Silajdžića i predstavi Šehid Zilhada Ključanina.

Šezdeset godina umjetničkog rada je obilježio nastupajući u pozorišnoj predstavi svog sina Jesenka Muzaferije 1001 bošnjački dan.

U svom posljednjem intervjuu, koji je dao za list Oslobođenje, definisao je svojih 60 godina rada rečenicom: Moj krug se zatvara. Samo četiri mjeseca nakon što je izrekao te riječi, 5.novembra 2003. godine, Zaim Muzaferija umire u Visokom.

Pored glume Zaim Muzaferija se bavio i pisanjem poezije. Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu je vodio dnevnik i zapisivao poeme o ratu koje je recitovao širom svijeta, u Londonu, Milanu, Amsterdamu, Nürnbergu.



Radiosarajevo.ba